ΣΦΑΓΕΙΟ

Τον τοίχο ενός σφαγείου εκάλυπτε μία μεταλλική επιφάνεια. Αντανακλούσε τα απέναντι κτήρια και ένα κόκκινο αμάξι. Παραμορφωμένη όμως από κτυπήματα, έδινε μία εικόνα άλλη. Φωτογράφισα την επιφάνεια: Σαν να φαινόταν μια μορφή <<ψυχής>>, σε τρεις καταστάσεις: Αριστερά επάνω, η μορφή βρισκόταν σε κατάσταση ηρεμίας. Στη συνέχεια, έξαφνα ταρασσόταν, έχανε την ισορροπία της και ακολούθως γκρεμιζόταν σε μιαν αιμάσσουσα άβυσσο…. Θύμιζε τον στίχο του Σολωμού «Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτόν του»…
Ζωγράφισα την <<σκηνή>> αυτή. Mε μικρές ζωγραφικές παρεμβάσεις εμφανίστηκε ένα άλλο σφαγείο: αυτό της ΑΝΕΡΓΙΑΣ, της βίας και της απώλειας δυνατότητας δημιουργίας.
(Πλήθη συνωστιζόμενα σε πόρτες, «κατακρήμνιση» ανθρώπων και βιβλίων, σπασμένες βάρκες μεταναστών, αναζήτηση τροφής σε σκουπίδια, βία, απόγνωση, πώληση οργάνων, παιδική πορνεία…, και κάπου, ένας χορός αυτοπυρπολούμενων).

ΕΥΗ ΣΑΡΑΝΤΕΑ