Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

SKETBE Mail Art Exhibition

More about the exhibition in :
Περισσότερα για την έκθεση στην ιστοσελίδα:

http://www.sketbe.gr/exhibitions/mailart.htm

Participating artists and artwork:
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες και έργα καλλιτεχνών:
http://www.sketbe.gr/mailart/listofparticipants.htm

MAIL ART - Ημερίδα «Βία και Τέχνη: μια Διαλεκτική Σχέση».

Ημερίδα «Βία και Τέχνη: μια Διαλεκτική Σχέση».
Η Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ σε συνεργασία με το Σύλλογο Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Eλλάδας (ΣΚΕΤΒΕ) διοργανώνει την Τετάρτη 2 Δεκέμβρη 2009, στον 10ο όροφο του Πύργου, ημερίδα με θέμα: «Βία και Τέχνη: μια Διαλεκτική Σχέση».

Στην ημερίδα συμμετέχουν οι:

Παναγιώτης Μπίκας, δρ Ιστορίας της Τέχνης, επιστημονικός συνεργάτης του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών του ΑΠΘ: «Η απεικόνιση της βίας στη δυτική τέχνη. Ένα γενικό σχεδίασμα»

Γλαύκη Γκότση, δρ Ιστορίας της Τέχνης: «Βία στο έμφυλο σώμα: εκδοχές σωματικής τέχνης και performance γυναικών καλλιτεχνών την περίοδο 1960-1980». Αρετή Λεοπούλου και

Θοδωρής Μάρκογλου, Ιστορικοί της Τέχνης, επιμελητές του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης : «Η βία στη μεταπολεμική ελληνική τέχνη»

Ν. Σφήκας, ζωγράφος-μουσειολόγος, δρ. της Ιστορίας της Τέχνης: «η βία στο παιχνίδι του σκακιού» Εικαστική δράση «Βία και Τέχνη: μια Διαλεκτική Σχέση». Την Πέμπτη 3 Δεκέμβρη 2009 οργανώνεται στο ισόγειο του Πύργου της Παιδαγωγικής Σχολής (10.30π.μ.-14.30μ.μ.) εικαστική δράση για την θεματική ενότητα «Βία και Τέχνη: Μια Διαλεκτική Σχέση».

Φοιτητές και φοιτήτριες της Παιδαγωγικής Σχολής και της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ θα κατασκευάσουν τις δικές τους κάρτες mail art με αυτό το θέμα και οι οποίες στη συνέχεια θα εκτεθούν στον ίδιο χώρο. Τη δράση επιμελούνται εκπαιδευτικοί και εικαστικοί καλλιτέχνες της Παιδαγωγικής Σχολής και της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

Οι παραπάνω δράσεις εντάσσονται στο πλαίσιο της έκθεσης “mail art” που οργανώνεται στην Παιδαγωγική Σχολή (1 με 11 Δεκεςμβρίου2009) από τον Σύλλογο Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδας (ΣΚΕΤΒΕ) με θέμα:«ΝΑΙ στη δημιουργία, ΟΧΙ στη βία»

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Anna Arampatzi (Art Historian) writes about our exhibition...

The Visual Artists Association of Northern Greece, looking for a way to imprint and put forward issues of modern times, has chosen through the organization of the International Exhibition of Mail-Art to deal with the subject “No to Violence. Yes to Creativity. The boundaries.”
Into the scenery of our contemporary time, overlooking at the universalized community, the meaning of violence exists with an imposing, ceaseless and dramatically unbearable manner. Violence is revealed in every aspect of human life and, through its primitive nature and substance, violence covets, leading people to live with it, to talk about it and listen to its sounds.
The Visual Artists Association of Northern Greece has accomplished to fulfill its purpose by activating, except for its members, artists from 34 countries, cultural and academic institutions, aiming to get the components of an illustrated violence, creativity and their boundaries of the 21st century.

The structure and the roots of Mail Art have enforced the artistic unity, unified with a depicting way the multiform since the concept of idealism mainly intervenes and operates. Mail Art, as an invention and part of the Dadaist movement Fluxus, imprints the flux of differentiation in each form of artistic expression and it yearns to profit the greatest meaning from a very small image. Through the method of exchangeable and mutual act, the circulating direction, Mail Art will convey unconventionally and moneyless Art and anti-Art and it will bring up the collapse of individuality.

The works of the International Exhibition of Mail Art, like a small piece of luggage, have put in display their pure artistic spontaneity, their cultural automatism. They do not pursue to set the distinguished, either positive or negative boundaries of their stylistic characteristics. These works reinforce the movement of Art with a daring, anarchic, misleading communication in contemporary violent times.

Arampartzi Anna
Art Historian, University of Essex, Literature and History of Art


---


Ο Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (ΣΚΕΤΒΕ) αναζητώντας να αποτυπώσει και να προβάλλει ζητήματα της σύγχρονης εποχής επιλέγει μέσω της διοργάνωσης της Διεθνούς Εκθέσεως Μail-Art να διαπραγματευθεί το θέμα «Όχι στην βία. Ναι στην δημιουργία. Τα όρια» .

Mέσα στο σκηνικό του σύγχρονού μας χρόνου, με βλέμμα ανοιχτό σε μια παγκοσμιοποιημένη πλέον κοινότητα, η έννοια της βίας βρίσκει την πραγμάτωση της με τρόπο επιβλητικό, ασταμάτητο και δραματικά ανυπόφορο. Η βία αποκαλύπτεται σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και από την πρωτογενή φύση και ύλη της εποφθαλμιώντας, βιώνεται, λέγεται, ακούγεται.

Ο Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος κατάφερε να εκπληρώσει τον σκοπό του δραστηριοποιώντας εκτός από τα μέλη του, καλλιτέχνες από 34 χώρες, πολιτιστικούς και πανεπιστημιακούς φορείς με κύριο στόχο να αποκομίσει την συστοιχία μιας εικονογραφημένης βίας, δημιουργίας και των ορίων τους στον 21ο αιώνα.
Η δομή και οι ρίζες του Δικτύου Ταχυδρομικής Τέχνης ενδυναμώνουν την καλλιτεχνική ενότητα, σμίγουν με εικονοκλαστικό τρόπο την πολυμορφία αφού η έννοια του ιδεαλισμού πρωτίστως παρεμβαίνει και λειτουργεί. Το Δίκτυο Ταχυδρομικής Τέχνης, επινόηση και κομμάτι του ντανταϊστικού κινήματος Fluxus, αποτυπώνει την ροή της διαφορετικότητας σε κάθε μορφή εικαστικής έκφρασης και αποζητά από την ελάχιστη εικόνα να αποκομίσει το μέγιστο νόημα. Με την μέθοδο της ανταλλακτικής, αμοιβαίας πράξης, της κυκλωτικής κατεύθυνσης θα διακινήσει αντισυμβατικά και αχρημάτιστα την τέχνη και μη τέχνη και θα φέρει την αποδόμηση του ατομικισμού.

Τα έργα της Διεθνούς Εκθέσεως Μail-Art ,σαν μικρές αποσκευές αναδεικνύουν τον ατόφιο καλλιτεχνικό τους αυθορμητισμό, τον εικαστικό τους αυτοματισμό. Δεν επιδιώκουν να θέσουν τα διακριτά, θετικά ή αρνητικά εκείνα όρια των στιλιστικών χαρακτηριστικών τους. Ωθούν το κίνημα της τέχνης με τολμηρή, άναρχη, απατηλή μεταδοτικότητα σε σύγχρονους βίαιους καιρούς.


Αραμπατζή Άννα-Ιστορικός Τέχνης

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΜΑΡΙΑ ΚΕΝΑΝΙΔΟΥ ΓΡΑΦΕΙ...

MAIL ART
Διεθνής Έκθεση του ΣΚΕΤΒΕ
«Όχι στη βία. Ναι στη Δημιουργία. Τα Όρια»

Μέσα στον 21ο αιώνα, αιώνα της υπερκινητικότητας και της ταχύτητας που χαρακτηρίζει τις μεθόδους επικοινωνίας του, η mail art, με επίμονο αίτημα για κινητικότητα, διευρύνει τα όρια των γεωπολιτιστικών της διαστάσεων, με στόχο τη δημιουργική συνεργασία ανάμεσα σε καλλιτέχνες, προερχόμενους από χώρες, με τα δικά τους κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, παραδόσεις και πολιτισμικά ιδιώματα, εντείνοντας διαπολιτισμικές επαφές και σχέσεις μεταξύ τους, ως δίαυλος επικοινωνίας, ανάπτυξης διαλόγου και πολύ-πολιτισμικών διαχύσεων.
Πρόκειται για μια αναγκαιότητα που πηγάζει από την τάση κάθε ανθρώπου για ελευθερία, για αποδέσμευση. Αποτελεί αποκύημα μιας προσπάθειας να δημιουργηθεί μια εναλλακτική θεσμική βάση για τη δικτύωση των καλλιτεχνών, την ενίσχυση της εξωστρέφειας, την ανταπόκριση στις ευκαιρίες και εξελίξεις του διεθνούς πλέον εικαστικού περιβάλλοντος. Προσπαθεί να εφεύρει ένα σύστημα επικοινωνίας, κωδικοποίησης, αποκωδικοποίησης και μετάδοσης πολιτιστικών πληροφοριών, δίνοντας έναυσμα για ενέργειες λυτρωτικές, καινοτόμες, εξερευνητικές, κοινωνικές, επικοινωνιακές, επαναπροσδιορισμού, ερμηνείας και επεξεργασίας της εκάστοτε κοινωνικοπολιτιστικής παράδοσης, μνήμης και ιστορίας.
Μέσω της πρόσκλησης για συμμετοχή στην έκθεση «Όχι στη βία. Ναι στη Δημιουργία. Τα Όρια», με τα αυτόνομα έργα κάθε καλλιτέχνη, ανεξάρτητα από αποστάσεις και πολιτισμικές διαφορές, ενισχύεται η διαδικασία ενσωμάτωσης στη σύγχρονη πολιτισμική πραγματικότητα, διατηρώντας ταυτόχρονα την ταυτότητα και την ακεραιότητά του, ώστε να αντισταθεί, στα φαινόμενα της ομογενοποίησης της πολιτισμικής σύνθεσης και της απώλειας της πολιτισμικής του ταυτότητας.
Η mail Art, σταυροδρόμι πολυφωνίας της σύγχρονης καλλιτεχνικής έκφρασης και πολυσήμαντων εικαστικών τάσεων, διαπιστευμένα καταδεικνύει το πολύμορφο και πολύπλοκο φάσμα προσεγγίσεων, μέσα από αναμείξεις, ωσμώσεις, και αντιφάσεις, στην εποχή της ανάμειξης και διάχυσης ορίων και της μείωσης των πολιτισμικών αποστάσεων μέσα σ το πλαίσιο της going global παγκοσμιοποίησης.
Αποτελεί ένα γρανάζι στον τεράστιο διεθνή μηχανισμό καλλιτεχνικής κινητικότητας, και το διεθνή μηχανισμό διακίνησης καλλιτεχνικού έργου, δίνοντας βαρύτητα στην σημασία της πολυπολιτιστικής συνύπαρξης και στοχεύοντας στην αναθεώρηση της καθεστηκυίας κυρίαρχης αντίληψης, στην αναθεώρηση της κριτικής στάσης, στη διεύρυνση ορίων της ατομικής και συλλογικής συνείδησης.
Διαρρηγνύει και υπονομεύει την καθεστηκυία διαδικασία καλλιτεχνικής κινητικότητας, χωρίς επαιτείες σε χορηγούς, σχέσεις με τράπεζες και επιχειρήσεις, απαλλαγμένη από όρους συναλλαγής και μικροπολιτικής, προσπερνώντας μεσάζοντες, γκαλερί και αίθουσες τέχνης, μουσεία, και δίχως κανόνες, λογοκρισία και κυριαρχούσες ελίτ, ξεπερνάει όχι μόνο απλά την ιδιοποίηση και εκμετάλλευση της, αλλά προσφέροντας ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στη συμμετοχή, μετατρέπεται σε πιο δημοκρατικό μέσο επικοινωνίας, ως άμεσος, ρευστός, αβέβαιος, υβριδικός χώρος συνεκφώνησης των ανθρώπινων αφηγήσεων, των δια-πολιτισμικών πραγματικοτήτων προωθώντας ουσιαστικά την τέχνη και τη διάχυσή της.
Οι καλλιτέχνες δημιουργούν πρωτότυπα έργα, ενάντια στη «Βία» και για την κατάργηση των «Ορίων»-διαχωριστικών γραμμών: γεωγραφικών, πολιτικών, φυλετικών, ταξικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών. Η κατάργηση αυτών των γραμμών στην τέχνη συνδέεται άμεσα μ' ένα από τα βασικά, εγγενή, σταθερά χαρακτηριστικά της, που είναι η υπέρβαση της πραγματικότητας, υπέρ μιας ποιητικής και διαπολιτισμικής ερμηνείας του κόσμου.
Με διαφορετικές καλλιτεχνικές πρακτικές και μεθόδους, αποτυπώνουν τη δική τους πρόταση, καταγγελία, προβληματισμό, εμπειρία, αναστοχασμό, για την αποστασιοποίηση και τον απεγκλωβισμό του σύγχρονου ανθρώπου από τη βία, μέσα από αυτό που ο Francesco Bonami αναφέρει ως «πολλαπλές θεάσεις μέσα από ατομικούς ορίζοντες».

Μαρία Κενανίδου
Ιστορικός Τέχνης

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Τα προσωπεία της βίας ενάντια στην τέχνη

Η άσκηση βίας-σωματικής ή με τη μορφή άλλων περιορισμών- στο έργο του καλλιτέχνη δεν είναι κάτι το καινοφανές. Στην πραγματικότητα δύσκολα θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει κοινωνίες-πέρα από τις επαναστατικές- όπου ο καλλιτέχνης έχει βιώσει τη λεγόμενη «καλλιτεχνική ελευθερία» με τις αληθινές διαστάσεις του όρου. Από τους περιορισμούς που έθεταν στα μέλη τους οι μεσαιωνικές συντεχνίες και η υπακοή στα προστάγματα των μεγάλων πατρόνων της εκκλησίας και της ανερχόμενης αστικής τάξης στην Αναγέννηση, στην υπηρεσία- διατεταγμένη ή ασύνειδη- των χορηγών σήμερα. Μια νοητή γραμμή στην ιστορία των ορίων.
Αν εστιάσουμε την προσοχή μας στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, θα σταθούμε καταρχήν στις εμφανείς περιπτώσεις λογοκρισίας έργων τέχνης: Outlook 2003 (Ντε κορντιέ), Τεχνόπολη (Τότσικας), Art Athina 2007 (Στεφανή), και τα παραδείγματα δυστυχώς αφθονούν φτάνοντας και στο 2009 με το βίντεο του Γαβρά για το Μουσείο της Ακρόπολης που παραγγέλθηκε και λογοκρίθηκε από το ίδιο το μουσείο. Για γέλια και για κλάματα.
Η εμφανής λογοκρισία (αποκαθήλωση έργων τέχνης, δικαστικοί αγώνες εναντίον καλλιτεχνών) είναι το δέντρο. Υπάρχει όμως και το δάσος ή μάλλον η ζούγκλα όπου ο καλλιτέχνης καλείται να δημιουργήσει αλλά και –πρωτίστως- να επιβιώσει. Η ζούγκλα όπου τα μεγάλα σαρκοφάγα καταβροχθίζουν τα μικρότερα, καθώς η τέχνη και ο πολιτισμός γενικότερα κρίνονται, αξιολογούνται, προωθούνται ή απορρίπτονται και εν τέλει λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος, οικονομικό ή πολιτικό, των σύγχρονων μεγάλων χορηγών. Σε επίπεδο κρατικής πολιτικής ο πολιτισμός γίνεται το οικονομικό συγκριτικό πλεονέκτημα για την επικράτηση του ισχυρότερου, το εμπόρευμα που πρέπει να συνδεθεί και με την τουριστική ανάπτυξη για να αφήσει καλύτερη απόδοση, αλλά και το άρμα για την εδραίωση της κυβερνητικής πολιτικής. Έτσι αποφασίζεται τι θα παραχθεί και κυρίως τι θα φτάσει στο κοινό: χωρίς κοινωνικό έλεγχο, χωρίς συμμετοχή συλλογικών φορέων στη διαμόρφωση της πολιτιστικής πολιτικής, με την πλειοψηφία του λαού αποξενωμένη από τους δημιουργούς.
Για ποια ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία μπορούμε να μιλήσουμε όταν ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει 0,5 % για τον πολιτισμό; Όταν θεσμοί του υπουργείου πολιτισμού ιδιωτικοποιούνται, όταν οι έτσι κι αλλιώς σπάνιες δημόσιες εκθέσεις οργανώνονται με ιδιωτικά κριτήρια και την ίδια στιγμή επιχορηγούνται γενναιόδωρα ιδιωτικές, όταν τα δημόσια έργα γίνονται συχνά χωρίς διαγωνισμούς, όταν γενικότερα οι χώροι παραγωγής, αναπαραγωγής και διακίνησης της τέχνης περνάνε στην ιδιωτική πρωτοβουλία;
Αλλά μήπως η αισθητική του λαού καλλιεργείται, ώστε να ευνοηθεί και η ανάπτυξη της τέχνης και της έκφρασης; Και πάλι η απάντηση είναι αποκαρδιωτική. Η αισθητική παιδεία στα πλαίσια του σχολείου είναι υποβαθμισμένη. Ακόμα και στις σχολές καλών τεχνών οι εκκολαπτόμενοι καλλιτέχνες συνηθίζουν να υπακούνε στους κανόνες της αγοράς. Αλλά και η αισθητική του δημόσιου χώρου έχει παραδοθεί στους μεγαλοεργολάβους. Εθνικός πολιτισμός η εκτόνωση, η μαζική κατανάλωση υποκατάστατων πολιτισμού, η πολιτιστική ισοπέδωση και εμπορευματοποίηση.
Βία είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργεί ο καλλιτέχνης: αβεβαιότητα, ανελευθερία, έλλειψη ασφάλισης, περιθωριοποίηση, αναλωσιμότητα. Ο δημιουργός ταπεινώνεται και χειραγωγείται. Οδηγείται στο συμβιβασμό ή στην αποστράτευση, στην εκβιαστική επιλογή άσχετης εργασίας κάτω από την ανάγκη της επιβίωσης. Όμως οι καλλιτέχνες πρέπει να αποτελούν οργανικό κομμάτι του λαού. Η τέχνη και ο πολιτισμός είναι κοινωνικά αγαθά και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται, αν θέλουμε να μιλήσουμε για πνευματική και πολιτιστική αναβάθμιση, για δημιουργία.

Χρύσα Κοφίνα, εικαστικός καλλιτέχνης - φιλόλογος

ΣΦΑΓΕΙΟ

Τον τοίχο ενός σφαγείου εκάλυπτε μία μεταλλική επιφάνεια. Αντανακλούσε τα απέναντι κτήρια και ένα κόκκινο αμάξι. Παραμορφωμένη όμως από κτυπήματα, έδινε μία εικόνα άλλη. Φωτογράφισα την επιφάνεια: Σαν να φαινόταν μια μορφή <<ψυχής>>, σε τρεις καταστάσεις: Αριστερά επάνω, η μορφή βρισκόταν σε κατάσταση ηρεμίας. Στη συνέχεια, έξαφνα ταρασσόταν, έχανε την ισορροπία της και ακολούθως γκρεμιζόταν σε μιαν αιμάσσουσα άβυσσο…. Θύμιζε τον στίχο του Σολωμού «Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτόν του»…
Ζωγράφισα την <<σκηνή>> αυτή. Mε μικρές ζωγραφικές παρεμβάσεις εμφανίστηκε ένα άλλο σφαγείο: αυτό της ΑΝΕΡΓΙΑΣ, της βίας και της απώλειας δυνατότητας δημιουργίας.
(Πλήθη συνωστιζόμενα σε πόρτες, «κατακρήμνιση» ανθρώπων και βιβλίων, σπασμένες βάρκες μεταναστών, αναζήτηση τροφής σε σκουπίδια, βία, απόγνωση, πώληση οργάνων, παιδική πορνεία…, και κάπου, ένας χορός αυτοπυρπολούμενων).

ΕΥΗ ΣΑΡΑΝΤΕΑ